Bir varmış, bir yokmuş. Uzak diyarlarda, kocaman ağaçlarla çevrili yemyeşil bir ormanda Küçük Ayı Bobo yaşarmış. Bobo, yumuşacık kahverengi tüyleri ve sevimli yuvarlak kulaklarıyla ormandaki en tatlı ayıcıkmış. Annesi ve babasıyla birlikte büyük bir meşe ağacının altında yaşarmış.
Bobo, her sabah neşeyle uyanır, minik patileriyle toprağı kazıyarak oyun oynarmış. En yakın arkadaşları akıllı tilki Fifi, hareketli sincap Lili ve şakacı baykuş Tutu’ymuş.
Küçük Ayı Bobo’nun Büyük Merakı
Bir gün Küçük Ayı Bobo, annesine sormuş:
“Anneciğim, ormanın diğer tarafında ne var?”
Annesi gülümsemiş:
“Ormanın diğer tarafında Gizemli Mağara var, Bobo. Ama orası karanlık ve tehlikeli olabilir. Dikkatli olmalısın.”
Bobo’nun aklına bir sürü soru takılmış. Gizemli Mağara nasıl bir yerdi? İçinde kimler yaşıyordu? Acaba keşfetmek çok mu heyecanlı olurdu?
O gün, Bobo ve arkadaşları mağara hakkında konuşurken, sincap Lili heyecanla kuyruğunu sallayarak demiş ki:
“Haydi, Gizemli Mağara‘yı keşfedelim!”
Bobo’nun gözleri parlamış. “Gidelim!” diye bağırmış. Ancak tilki Fifi biraz düşünceliymiş:
“Bence dikkatli olmalıyız. Yol çok uzun olabilir.”
Ama Küçük Ayı Bobo’nun merakı iyice artmış. Baykuş Tutu da eklemiş: “Belki de çok eğlenceli olur! Gizemli Mağara‘nın içinde parlak taşlar varmış.”
Küçük Ayı Bobo ve Gizemli Mağara Macerası
Arkadaşlar birlikte yola çıkmış. Ormanın içinde yürürken kuşlar cıvıldıyor, hafif bir rüzgâr ağaç yapraklarını dans ettiriyormuş. Küçük Ayı Bobo, heyecanla patilerini sallayarak ilerliyormuş.
Bir süre sonra önlerine büyük bir çalı çıkmış. Çalı o kadar sıkmış ki geçmek zor olmuş. Fifi, çevik hareketleriyle aralarından geçip yol açmış. “Şimdi herkes geçebilir!” diye gülümsemiş.
Yolculuk devam ederken Küçük Ayı Bobo, bir rüzgâr esintisiyle karanlık bir giriş fark etmiş. “Sanırım Gizemli Mağara burası!” demiş heyecanla.
Ve sonunda Gizemli Mağara‘ya varmışlar! Mağara o kadar büyüktü ki içi neredeyse gözükmüyordu. Tavanından sarkan ışıldayan taşlar ortalığı hafifçe aydınlatıyordu. Küçük Ayı Bobo ve arkadaşları hayranlıkla mağaraya bakmışlar.
Ama birden mağaranın köşesinde küçük bir yarasa ağladığını görmüşler. Küçük Ayı Bobo hemen yanına koşmuş:
“Neyin var küçük yarasa?” diye sormuş.
Yarasa gözyaşlarını silmiş: “Ailemi kaybettim ve karanlıkta yalnızım.”
Bobo ve arkadaşları birbirlerine bakmışlar. “Endişelenme, sana yardım ederiz!” demişler.
Baykuş Tutu uçup yarasanın ailesini bulmuş ve geri getirmiş. Anne yarasa yavrusuna sarılmış: “Korkma, biz buradayız.”
Bobo, mağaradaki parlayan taşlardan birini almış ve ışık olması için kullanmış. Küçük yarasa ailesine kavuşunca sevinçle kanatlarını çırpmış: “Teşekkür ederim!”
Arkadaşlar mağaranın içinde biraz daha dolaşıp taşları incelemişler. Çok eğlenceli bir keşif olmuş!
Küçük Ayı Bobo’nun Eve Dönüşü
Güneş batarken, Küçük Ayı Bobo ve arkadaşları eve dönme zamanının geldiğini anlamışlar. “Annem merak etmiştir,” demiş Fifi.
Dönüş yolunda herkes çok mutluydu. Küçük Ayı Bobo, annesine sarılmış ve olanları anlatmış. “Anne, Gizemli Mağara‘yı gördüm! Çok güzeldi ve küçük bir yarasa yavrusuna yardım ettik!”
Annesi gülümsemiş ve Bobo’yu kucaklamış: “Macera yaşamak güzel ama her zaman dikkatli olmalısın, yavrum.”
Küçük Ayı Bobo, başını sallamış. “Bir dahaki sefere sana haber vereceğim.”
Ve Bobo o gece yumuşacık yuvasında uykuya dalarken Gizemli Mağara‘yı ve yaptığı iyiliği düşünmüş. Rüyasında ise kocaman bir ayı olup tüm ormanı keşfetmiş!
Ve sonsuza kadar mutlu yaşamışlar…
